Bir okuyucumdan gelen mesaj
Son gördüğüm rüyamdan beri hiçbir şeyi eskisi gibi hissedemiyorum. Rüyamda anneannem benim elimden tutmuş ve göğe çıkarmıştı. Gökte bir ameliyathane ve önünde biz vardık ama elimi sıkı sıkı tutuyordu. Ben bırak dedikçe bırakmadı beni. Sonra ameliyathanenin kapısı açıldı. İçeriden bembeyaz bir ışık çıktı ve ben rüyamda kendime geri dönmem gerektiğini söyledim benim vaktim değildi. Geri döndüğümde bedenim aşırı hafiflemişti. Elimi kaldıramayacak gibiydim. O kadar boşalmıştı ki bedenim 4 gün boyunca uyuyamadım, uyusam geri dönemeyeceğim diye korktum.
Daha sonra hafif hafif uyumaya başladım ama rüyalarımı beyaz bir perde arkasından görüyordum. Garip garip rüyalardı. Mesela birinde elime anahtar aldığımı gördüm, tek isteğim evime gitmekti. Çok mutluydum. Ama gidemeden uyanıyordum. Ayrıca rüyamda yaşadığımı bedenim hissediyordu sanki, ruhumun %75’i orada %25’i burada gibiydi.
Son rüyalarımda hep yakınlarımı görmeye başladım. Arabayla uzun bir yola çıkıyoruz mesela ama aşırı hızlıyız babamla, teyzemle yola çıktığımızı görüyorum, sonra arkadaşımı görüyorum ona öleceğimi itiraf edeceğim uyanıyorum. O yolun sonunu henüz görmedim daha.
Bir kerede mezun olduğumu gördüm mutlu bir şekilde diplomamı alacağım ama alamıyordum hep uyandım bu rüyalardan çünkü bedenim istemsizce uyandırıyor kendisini.
Ama ölüm zamanımın yaklaştığını hissediyorum. Bu hayatta bir misyonum vardı ve ben bunu tamamlayamadım. Vaktim doluyor gibi hissediyorum. Hatta belki çoktan doldu ama aileme üzüldüğüm için Allah canımı henüz almıyor.
Ayrıca küçükken hep belli bir yaşımdan sonrasını göremeyeceğimden korkardım. Anaokuluna giderken ilkokulu, ilkokuldayken ortaokulu, ortaokulda liseyi göremeyeceğim derdim kendi kendime. Geçmiş yaşamımda da sanırım bu yaşlarda erken ölmüştüm.
Mesela çocukluğumdan beri hep korku filmi izlerdim. 3 harflilerle ilgili. En sevdiğim çizgi film bile Scooby Doo’ydu. Hep onlardan korkmuyormuş izlenimi verirdim kendi kendime. Ama bana büyü yapıldığında ne kadar korktuğumu anladım. Bu yüzden sevdiğim adamdan vazgeçtim. Ve tüm bilincim, kalbim onunla gitti. Dünyada beden olarak kaldım bir süre anlamlandıramadım da bunu. Ama biz bir misyon için gelmiştik. İkiz alevdik. Ama bunu yine başaramadık. Muhtemelen önceki hayatımızda da kavuşamadık bu yüzden.
Onun için intihar etmek isteyen birinden bahsetmişti bana. Büyük ihtimalle de önceki hayatımızda ben yine onu sevdiğim için korumak istediğim için kendimden, ruhumdan vazgeçmiştim.
Şimdi ise yine aynısı oldu. Ben yine kendi ruhumdan vazgeçtim. Yine erken bir yaşta vefat edeceğim. Annemlere hep teselli veriyorum. Vasiyet ediyorum. Üzüldüklerini anlamadım ama vasiyet ederken. Annem yeter diye ağlamasa yine anlamayacaktım. Ama az zamanımın kaldığını hissediyorum.
Halam bile rüyasında beni görmüş. Sarılıp ağlamışız. “Halacığım sen mi geldin” diye. Bu ölümü bilerek yaşamak ne kadar ağırsa, sevdiklerini üzülürken görmekte o kadar ağır.
Not: Görüşler yazarına aittir. Yazarından ad vermemek kaydıyla izin alınarak yayımlanmıştır. Bu nedenle kısmen ya da tamamen alıntılanamaz. Bülent Pakman Ağustos 2021
Pakman World 
