Cidde’de 3

Eşfak Lokantası Cidde

Cidde Eşfak Lokantası

Öncesi için tıklayın: CİDDE’de 2

21 Eylül 2009. Ramazan Bayramının 2. günü. Ramada otelinin fitness salonu nihayet saat 14.00 de açıldı. Bir bakayım ne var ne yok diye. Buyrun dedi orada çalışan. “I have to change and come, can I bring my wife? Değişip geleyim, karımı da getirebilirmiyim? diye sordum evet dedi. Eşim Dilek ile geldik. Yarım saat fitness yaptıktan sonra orada çalışan geldi. Dileğe hortlak görmüş gibi bakmış. O da “What’s wrong? Ne var? diye sormuş. Adam “Women are not allowed here”  kadınlar buraya giremez dedi. Ben de “sana karımı da getirebilirmiyim diye sordum da evet demedin mi” dedim. “Valla yanlış anlamışım” dedi. Neyse zaten yarım saat olmuştu. Çıktık.

Cidde’de son günümüz, Cidde havalanından gece uçağa binip Dammam’a  oradan da Khobar’daki evimize döneceğiz inşallah. Akşam namazından önce Ramada Otelinin yakınında Medine Road’da Baik diye bir sandviççi var, daha zamanımız olduğu için oturup birşeyler yiyelim diyoruz. Ancak kapıda bir garson bizi engelliyor. Aile bölümünün olmadığını eşimin giremeyeceğini biraz ilerdeki şubelerinde ise aile bölümünün olduğunu oraya gitmemizi istiyor. Arabamız yok, ilerisi dediği yere tekerlekli çantamızla gidersek o sıcakta ve rutubette kan ter içerisinde  kalırız diye düşünüyorum. Ayrıca otoyol niteliğindeki Medine yolunda karşıdan karşıya geçmek bayağı cesaret istiyor. Hanım sen gir sandviç al havaalanında yeriz diyor. Ama ben kesinlikle olmaz diyorum, onun kapı önünde zenci gibi beklemesine rıza göstermem mümkün değil. Her ne kadar zavallı bir Arap kadını kocasını öyle bekliyorsa da. Sandviçiniz sizin olsun öteki Baik’e de gitmem diyorum.

Neyse bir taksiye biniyoruz. Binerken “Şara Sittin kam riyal? – Sittin caddesine kaça gidersin” diyorum. Hangi tarafı diye soruyor, galiba Hintli olan şoför, “evvel kupri – köprüden önce” diyorum. Adam gayet zeki Türk olduğumuz anlıyor “mukim Türki? Aşfag? yani Türk semti, Eşfak lokantası mı?” diye soruyor. “Ayva -evet” diyorum. 10 Riyal diyor. Taksi bindi indi ücreti zaten 10 Riyal. Atlıyoruz taksiye.

Eşfak lokantasının üst katı aile bölümü ve dolu, neyse biraz orta yerde bir boş masa var, oturuyoruz. Bizden başka tüm masalar paravan, duvar ve perde ile çevrili. Garsonlar bu odalara giremiyorlar. Paravan kenarına gelip sesleniyorlar, erkek veya çocuklar gelip garsonun ellerinde ne varsa alıp masaya koyuyorlar. Çok ilginç, kadınlar zaten çarşaflı, peçeli garson neyi görecek diyoruz ama belki de kadınlar içerde peçelerini açıyorlardır, görmüyoruz.

Bizden sonra boş masa kalmıyor, Arap aileler akın akın gelmeye devam ediyorlar. Ama boş masa var diye bakmak için ya kadınları ya da küçük çocukları gönderiyor ya da garsona soruyorlar. Gelip masalara baksalar herhalde kan çıkar diyor ve gülüyoruz hanımla. Musakka, bamya, patlıcan salata (baba ganuş), fırın sütlaç, lavaş-pide ve su sipariş ediyoruz. Afiyetle yiyoruz. Üzerine çay ikram ediyorlar. Hesap 44 riyal yani 22 TL. Porsiyonlar kallavi-bol kepçe. Karnımız iyice doyuyor. Bu arada gelenler antrede masa boşalmasını bekliyorlar. Çok ilginç namaz saatinde de kapanmıyor, zira üst katta görünmez yerde, Mutawwalar’ın da aile olduğu için girip bakamayacağı bir konumda. (Mutawwa’nın ne olduğuna ilişkin açıklamalar için bkz . https://bpakman.wordpress.com/orta-dogu/kadin/mutawwa/ ).

Cidde Havalanına gittiğimizde güvenlikten geçiyorum.  Daha doğrusu geçemiyorum. Kapı ötüyor. Ayakkabı dahil herşeyi çıkarıyorum. Neredeyse donumu da çıkaracağım. El dedektörüyle kontrol ediyor, her tarafım ötüyor, adam arapça “kemiğinde çivi mi var?” diye soruyor. Pantolonumu kendi sıyırıyor, içinde ne var diye, ama bir şey yok tabi.

Tuvalete giriyorum, fena değil, pisuvar da var üstelik. Ama Dilek kadınlar tuvaletinden öyle bir çıkıyor ki orta yere kusmaması için zor tutuyorum.

1982 de yeni yapılıp açıldğında hayran kaldığımız ama artık iyice demode kalmış olan Cidde havalanında terminallerde körük yok. Otobüsle taşınıyor yolcular. Uçak’tan otobüs şoförüne erkek hostes baş parmağını yukarı kaldırıp iki kez işaret veriyor, kapıyı aç diye, ancak sonunda birinin otobüs yanına kadar gelip kapıyı aç demesi gerekiyor. 25 yıl önce burada THY uçağına otobüsle getirildiğimizde tam kapı açılacakken catering arabasının nasıl uçağın kanadına çarptığını, bu yüzden otobüs kapılarını açmadıklarını, Türk kaptan pilotun gelip kanada baktığını, emin olamadığından teknisyen gelmesini istediğini, bu yüzden otobüsle tekrar terminale döndüğümüzü, uçak seferinin iptal edilebileceği düşüncesiyle sinir içerisinde kaldığımızı, neyse ki yaklaşık 1.5 saat sonra tekrar biniş anonsu verildiğini Dileğe anlatıyorum.

Yanımdaki koltukta oturan Arap nezle. Eyvah mahvolduk domuz gribine yakalandık diyorum. Suudi Arabistan domuz gribinin merkezi. Dönüşte bir eczane bulup C vitamini almamız gerek diyorum.

Uçak hareket edinceye kadar Araplar cep telefonu ile konuşmaya devam ediyor. İnişte uçak piste değer değmez de açıyorlar. Dileğe 30 yıl önce Riyad havalanında Saudia Havayollarının iç hat seferi sırasında uçağa yolcu alınırken, oturmuş olan bir Arap yolcunun hangi akla hikmetse kamp tüpünün gazını yakması! sonucu çıkan yangında ENKA’nın iki ortağından (yani biri enişte diğeri kayınbirader) biri olan Sadi Gülçelik’in nasıl hayatını kaybettiğini, olaydan bir hafta sonra indiğim havalanında iskelet haline gelmiş  uçağı gördüğümü anlatıyorum. Dileğe sen şükret diyorum şimdi adamların sadece cep telefonu açmış olduklarına.

Dammam havaalanına bitişik kapalı otoparkında 3 gün kalmış arabayı toz içinde buluyoruz. 3 gün için 67 Riyal yani 33 TL park parası ödüyoruz. Gece saat 01.00. Evin yanındaki eczane bereket açık. Aldığım efervesan C vitaminini hemen içiyoruz. Dilek bir kez daha “şu ülkede geçirdiğim her an yeni bir şey öğreniyorum” demeye devam ediyor.

Cidde ile ilgili ayrıntılı bilgiler için tıklayın:

CİDDE nasıl bir yer?

CİDDE HAKKINDA

Bülent Pakman. Eylül 2009.

Bülent Pakman kimdir    https://bpakman.wordpress.com/pakman/